Jego twórcą był Jigoro KANO (1860-1938). Zebrał on i ulepszył chwyty jiu-jitsu nadając im nową formę. Kano usunął z jiu-jitsu elementy mogące zagrozić zdrowiu lub życiu wprowadzając nowe, stworzone przez siebie. Nazwę JUDO można tłumaczyć jako “drogę do zwinności” lub “drogę ustępowania” (JU – zwinnie, ustępować; DO – droga, zasada).
Ponad 125 lat temu profesor Jigoro Kano założył pierwszą szkołę judo – Kodokan Judo.
Siedziba Kodokanu mieściła się w Tokijskiej dzielnicy Shimotani w małej świątyni buddyjskiej Eisho-ji. W Eishioji-dojo było zaledwie 12 tatami i uczyło się w niej 9 uczniów. Jednak judo szybko zdobywało nowych zwolenników i szkoła przenosiła się do coraz większych dojo, by w 1958 roku osiąść na stałe w Kasugacho-dojo z ponad 1000 tatami!
W 1887 roku Kano ustalił zasady techniki Kodokan Judo, a w 1899 przepisy sędziowskie sportowej walki judo. Od 1900 roku Kano i jego uczniowie zaczęli jeździć po świecie, dając dziesiątki pokazów i wygłaszając wiele odczytów propagujących judo. Był to pierwszy krok do uczynienia z judo międzynarodowego sportu.
Kanō zaczął trenować jujutsu w wieku 17 lat. W 1882 roku skończył studia uniwersyteckie i został nauczycielem literatury i języka angielskiego na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Gakushūin. W miarę postępów w nauce jujutsu, Kanō zaczął zauważać jego archaiczność i niedostosowanie do współczesnych mu czasów. Usunął więc z niego techniki zagrażające zdrowiu bądź życiu ćwiczących, dołączył nowe i w 1882 roku założył własną szkołę – Kōdōkan.
Kano został pierwszym Azjatą przyjętym w poczet członków Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (IOC).
W 1922 powstało Kulturalne Stowarzyszenie Kodokanu i ostatecznie zostały ustalone techniki judo, które przetrwały w niezmienionej formie przez 60 lat.
Kano aktywnie działał w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim, jako pierwszy zaproponował w latach 30 utworzenie Międzynarodowej Federacji Judo (IJF) oraz zabiegał o przyznanie Japonii organizacji Igrzysk Olimpijskich. Udało mu się dopiąć swego, igrzyska w 1940 roku zostały przyznane Tokio a judo miało zostać włączone do programu jako dyscyplina pokazowa. Niestety Kano umarł w 1938 a resztę planów pokrzyżowała II Wojna Światowa.
Ponad 125 lat temu profesor Jigoro Kano założył pierwszą szkołę judo – Kodokan Judo. Siedziba Kodokanu mieściła się w Tokijskiej dzielnicy Shimotani w małej świątyni buddyjskiej Eisho-ji.
Powstała w 1951 roku, zrzeszając początkowo 13 członków (obecnie liczy ich 180), a jej pierwszym prezydentem został syn prof. Jigoro Kano – dr Risei Kano. Pierwsze Mistrzostwa Świata w Judo odbyły się w 1956 w Tokio i wzięło w nich udział 31 judoków z 21 krajów. W 1964 judo było pokazową dyscypliną na igrzyskach w 1964 roku w Tokio (na stałe weszło do programu od 1972). Kobiece judo zaczęło rozwijać się bardzo szybko po pierwszych Mistrzostwach Świata w 1980 roku w Nowym Jorku (od 1986 odbywają się razem z zawodami męskimi), a do programu olimpijskiego zostało wpisane w 1992 roku. Nauki sztuk walki JIGORO KANO pozostają aktualne. Wizerunek tego wielkiego mistrza jest czczony w dojo na całym świecie. Judo jest jednym z nielicznych sportów walki biorącym udział w Igrzyskach Olimpijskich!
Kano został pierwszym Azjatą przyjętym w poczet członków Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (IOC). W 1922 powstało Kulturalne Stowarzyszenie Kodokanu i ostatecznie zostały ustalone techniki judo, które przetrwały w niezmienionej formie przez 60 lat.
Do Polski zaczęła docierać wiedza o nowej sztuce walki opracowanej przez Japończyka Jigoro Kano zwanej Judo-Kodokan. W 1949 r. przy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie powstała pierwsza sekcja judo, której twórcami byli Czesław Borejsza i Tadeusz Kochanowski. 23 maja 1954 roku w Warszawie odbyły się pierwsze zawody judo.
Judo, wymowa po polsku “dżudo”, a w zapisie Japońskim (w alfabecie Ktakana) to: 柔道, znaczy to tyle co “droga miękkości“.
Ustąp, aby zwyciężyć – Zasada JU – Jeśli mocniejszy przeciwnik mnie popchnie, na pewno upadnę do tyłu, nawet jeśli zablokuję z całej siły. Jeśli natomiast w momencie pchnięcia ustąpię i wykorzystam stratę równowagi przeciwnika do wykonania własnej techniki, mam szansę na zwycięstwo.
– Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku – Zasada SEIRYOKU-ZENYO. Zasada ta opisuje dobór właściwego sposobu (techniki) do określonej sytuacji. Polega ona na optymalizacji naszych poczynań. Nie będę przecież po pchnięciu rzucał przeciwnika w tył, lecz w przód.
– Przez czynienie dobra nawzajem do dobra ogólnego – Zasada JITA-KYOEI. Ta zasada mówi o szlachetnych założeniach etyki judo. Zabrania używać judo poza treningiem lub walką sportową z wyjątkiem obrony koniecznej. Mówi jeszcze o dbaniu o współćwiczących, szczególnie o partnera.
Są one odpowiednikiem klas sportowych w innych dyscyplinach sportu.
Są one odpowiednikiem klas sportowych w innych dyscyplinach sportu. Przejście do każdego następnego stopnia wymaga odpowiedniej ilości wygranych walk i opanowania pewnej liczby elementów technicznych. Z biegiem czasu konsekwentnie zmieniała się technika judo w kierunku maksymalnej skuteczności. Od początku istnienia judo w nowoczesnej formie stało się ono sportem walki, wymagającym wieloletniego żmudnego treningu, w którym elementy techniki wyćwiczone są na bazie wielkiej ilości powtórzeń, wyrabiania siły i szybkości, a wszystkie zewnętrzne czynniki podporządkowane są skuteczności. Judo przyczynia się do harmonijnego rozwoju, przekonuje, że nie siła i ciężar ciała, a szybkość i zręczność są czynnikami decydującymi w działaniu. Jest dla młodzieży właściwym systemem wychowania fizycznego, sportem, który najlepiej przygotowuje do życia. Pozwala młodzieży nie tylko odkryć i rozwijać własne możliwości, ale także osiągnąć skuteczność w działaniu. Judo rozwija szybkość, zwinność, wytrzymałość i siłę, a także spostrzegawczość, opanowanie, odwagę, odporność, koncentrację i wytrwałość. Jego wpływ wychowawczy jest niezaprzeczalny.
Technika rzutów, stosowana wówczas, gdy przeciwnik traci równowagę, lub jest z niej wytrącony.
Technikę judo podzielić można na dwie zasadnicze grupy: rzuty (nage-waza) i chwyty (katame-waza).
I. NAGE-WAZA – technika rzutów, stosowana wówczas, gdy przeciwnik traci równowagę, lub jest z niej wytrącony. Rzut wykonywany jest przeważnie przez zastawienie drogi (po której dąży przeciwnik aby uzyskać równowagę) nogą, biodrami, stopą itd. tak, aby przez dalsze wychylenie rękami doprowadzić go do upadku na plecy. W grupie tej występują również kontrataki oraz połączenia dwu lub więcej pojedynczych rzutów – tzw. kombinacje. Przejścia do drugiej dużej grupy elementów techniki – sprowadzenia do walki w parterze (hairi-kata) – to specyficzny, odrębny dział techniki.
II. KATAME-WAZA – dosłownie: technika obezwładnień – dzieli się na trzy podgrupy: trzymania, dźwignie i duszenia. Trzymania – polegają na utrzymaniu przeciwnika na plecach na macie, tak aby można było całkowicie kontrolować jego ruchy. Za utrzymanie przeciwnika w ten sposób przez 25 sekund otrzymuje się punkt (ippon) i wygrywa walkę. Dźwignie – w walce sportowej dozwolone jest stosowanie dźwigni (tj. wyłamywania i wykręcania) jedynie na staw łokciowy. Doprowadzenie do sytuacji, która w samoobronie pozwoliłaby na unieszkodliwienie przeciwnika, daje wygraną w walce sportowej. Duszenia – tj. nacisk krawędzią przedramienia lub kołnierzem judogi na krtań lub tętnicę szyjną.
